VII Certame Literario X.C. Gómez Alfaro

HOMES E MULLERES DO MAR

2025

"A misteriosa Illa das Rederias" de Gabriela Alfaya Rebollar (A Guarda)

Ola! Eu chámome Iría e vivo nun pobo pequeno da costa, onde sempre cheira a salitre e as gaivotas berran máis co meu irmán pequeno cando lle quitan a tableta. No meu pobo, case todo o mundo vive do mar. Hai homes que saen a pescar nas noites frías e mulleres que traballan nas redes ou van ao marisco. A miña nai é redeira, e o meu pai é mariñeiro, así que na casa sempre hai peixe e historias de mar.

Pero esta historia que vou contar non é unha historia calquera. É unha historia que só contei unha vez, e que ninguén me creu, só o meu avó, que dixo que el tamén escoitara algo así cando era neno.

Todo comezou un día que estaba na praia facendo castelos de area. Era verán, pero ese día había néboa, pareceume raro, porque a néboa vén máis no inverno. Mentres xogaba, vin unha cousa ao lonxe, no mar. Ao principio pensei que era unha pedra, pero despois dinme conta de que se movía coma un barco!

Fun correndo á casa da miña avoa, que vive preto da praia, e collín os prismáticos do meu tío Xurxo. Mirei outra vez, e o que vin fixo que se me puxera a pel de galiña: era unha illa! Unha illa que non estaba nos mapas, unha illa que aparecía só coa néboa.

Non llo contei a ninguén, porque xa sei o que dirían:

- Iria, estás lendo moitos libros de aventuras.

Ou:

- Iso é o sol que che está a afectar na cabeza.

Así que decidín ir pola miña conta. Esperei á noite, e cando todo o mundo durmía, collín a miña bicicleta, unha mochila con galletas, a lanterna e a compás da miña nai e fun ata o porto e metinme no bote vello do meu avó.

Non sabía remar moi ben, pero o mar estaba tranquilo e a néboa arrodeábame.

Cando cheguei á illa, baixei sen facer ruído. Tiña unha praia pequena e moitas redes colgadas das árbores, coma se alguén as puxera a secar. Escoitei voces, así que escondinme detrás dunhas pedras. E alí vin algo incrible: había mulleres e homes vestidos con roupa mariñeira antiga, coma de hai cen anos. Estaban reparando redes, cantando e contándose contos.

Parecían felices.

Unha señora maior miroume, e antes de que puidera escapar, chamoume:

- Ti, meniña, non te escondas ! Aquí todas as persoas do mar son benvidas.

Arrimeime con medo, pero ela sorriu. Contoume que aquela illa era especial.

- Chamábase ¡ Illa das Redeiras !, e aparecía só cando a néboa era espesa e o corazón da xente tiña curiosidade e valentía.

Alí vivían mulleres e homes do mar que xa non estaban nos seus pobos, pero que aínda tiñan cousas que ensinar.

Aprendín cousas marabillosas esa noite: como se fan os nós mariñeiros, como se coida unha rede para que dure máis, como se escoita o mar cando está triste ou enfadado.

Un vello mariñeiro díxome:

- O mar fala, pero só as persoas que o escoitan de verdade entenden o que di.

Comín sardiñas asadas, escoitei contos de baleas e de lendas, e fixen un colar cun anaco de corda que me deu unha muller chamada Maruxa, que dicía que fora das primeiras en levar o peixe á lonxa na súa vila.

Cando comezou a saír o sol, unha campá pequena soou. A illa ía desaparecer outra vez, e tiña que marchar. A señora maior díxome:

- Conta esta historia, pero só a quen a saiba escoitar.

Volvín remando co corazón cheo de emoción. A illa desapareceu entre a néboa.

Ao día seguinte, conteillo ao meu avó, que me mirou moi serio e dixo:

- Eu tamén estiven alí, Iria. Ti es das nosas.

Non llo contei a ninguén máis. Pero desde aquel día, cada vez que hai néboa e vou coa miña nai á praia, miro ao mar e me pregunto:

- ¿Volverei ver a illa das Redeiras ?.

Pasaron moitos anos desde aquela noite que visitei por primeira vez a misteriosa Illa.

Agora son nai e teño dous fillos xemelgos: Sabela e Antón. Polas noites contoulle aos nenos historias de cando era pequena, e unha das que mais lles gusta e a da Illa que aparece entre a néboa.

De verdade existe esa illa, mamá? - preguntaba Sabela.

- Claro que si dicía Iria cun sorriso-, pero só aparece cando a néboa é espesa e o corazón está cheo de curiosidade.

O sábado pola mañá fomos os tres pasear pola praia. O ceo estaba cuberto e unha néboa branca comezou a baixar pouco a pouco sobre o mar.

Antón, que tiñaos prismáticos do seu tío Xurxo, díxome: - ¡Mamá! ¡Mamá! ¡Alí! ¡No medio da néboa!

- Collín os prismáticos e o corazón deume un salto. Si, era ela, a illa volvía a aparecer. Sen perder tempo, subímonos os tres o pequeno bote do avó que estaba amarrado na beira, fomos remando con coidado e deixámonos levar pola néboa ata chegar a illa. Cando xa estabamos moi cerca, puidemos ver redes colgadas das árbores, cunchas decorando os camiños e xente cantando arredor dunha fogueira.

Unha señora maior, saíunos o camiño, e díxome:

- Iria, benvida outra vez. Vexo que traes contigo a nova xeración.

Sabela e Antón quedaron coa boca aberta ao ver aquel lugar tan diferente e máxico. Homes e mulleres con roupa mariñeira antiga falaban, rían e contaban contos de baleas que cantaban e polbos que bailaban.

-Aquí ensinámoslle ás persoas os segredos do mar -díxonos un vello mariñeiro-. ¿Queredes aprender?

Os meus fillos aceptaron o momento. Sabela aprendeu a facer nós fortisimos e Antón descubriu como saber se o mar está triste só con escoitar o vento, e eu sentíame coma na casa.

Pasamos todo o día na illa, comimos peixe a brasa, fixemos colares de corda e xogamos entre as redes colgadas das árbores.

Outra vez soou a campá

- É hora de marchar -dixo a señora maior.

De regreso no bote mirei os meus fillos e díxenlle:

- Agora xa sabedes que é real, pero lembrade: contade esta historia só a quen saiba escoitar co corazón.

E dende aquel día, cada vez que hai néboa, Sabela e Antón corren a praia coa esperanza de volver ver a illa máxica. Saben que mentres teñamos mar, curiosidade e valentía, a Illa das Redeiras sempre nos estará esperando.